میگویند وقتی قیس از عشق لیلی دیوانه و مجنون شد او را به زیارت خانه خدا بردند تا شاید خداوند نظری بر وی افکند و عقل از دست رفته را به او باز گرداند. می گویند زمانی که مجنون به خانه چهار گوشه خدا رسید پرده خانه را گرفت، کشید و فریاد زد که خداوندا عشق لیلی در دل من استوار گردان.
بار الها! من نیز خسته و ناتوان اما با دلی پر امید تو را سپاس می گویم که شعله های یک عشق الهی را در جان خسته ام روشن ساختی و مرا به سوی بهشتی ازلی رهنمون ساختی. تو را سپاس می گویم که قلب رنجور مرا میزبان عشق زیباترین و پاک ترین روح تمامی کائنات قرار دادی و مرا فرصتی بخشیدی تا بتوانم دوست داشتن را و دوست داشته شدن را به مقدس ترین شیوه بیاموزم.
پروردگارا ! تو را سپاس می گویم که مرا شایسته آموختن سنت خورشید گردانیدی و خورشید فروزنده عشقی ایزدی را در بیغوله های قلبم تابانیدی تا بدانم و باور کنم که تا زمانی که خدا هست عشق زنده است. پروردگارا! مرا قوتی فزون تر بخش تا در سنگسار مصائب پای نلغزانم و حتی یک قدم از راه عشق که نیک میدانم راه تو و راه بندگان صالح توست پای پس ننهم. تا دم مرگ عاشق بمانم .
خدای من!
تنهایی چه تلخ بود، اگر حضور شیرین تو نبود؟
و بی کسی چه دشوار، اگر تو جای همه را پر نمی کردی؟
تنها، کسی است که از داشتن محروم است.
خودت را از خلوت ما دریغ مکن!
خدای من!
آن قدر تعابیر دوست داشتن برای غیر تو مستعمل شده است که نمی دانم با کدام واژه بگویم:
دوستت دارم!
خدایا! تو اگر نباشی، به که می توان گفت حرفهایی را که به هیچ کس نمی توان گفت؟
مدعیان رفاقت، هر کدام تا نقطه ای همراهند. عده ای تا مرز پول، عده ای تا مرز آبرو،
عده ای تا مرز جان و همگان تا مرز این جهان!
تنها تویی که هماره می مانی. بمان!
خدای من!
سبک آمده ام و با دست های تهی.
سنگین، بازم گردان!
خدای من!
سنگین آمده ام، با کوله باری از گناه.
سبک، بازم گردان!
خدای من! بازم مگردان
