دیروز (جمعه دوم مرداد) چند تا از دوستانم که روز تولدشون یک روز با هم تفاوت داشت، با هم به توافق رسیده بودن که جشن تولدشون رو با هم بگیرن. من یه کم دیر رسیدم و بچه ها همه اومده بودن اما خیلی زود تونستم با جمع یکی بشم، جمعی صمیمی و گرم و قابل اعتماد. همه شاد بودن و برای شاد کردن همدیگه تلاش میکردن. در کنارشون واقعا به آرامش می رسم.
من دوستانم رو یکی از نعمتهای بزرگ الهی میدونم که می تونم در کنارشون به رشد و نبوغ برسم و با پذیرش و انعطاف بالایی که دارن و میدونم که سعی در بالغ بودن دارن تا والد و کودک، اعتمادی بی نظیر بهم میده که منو به آرامش می رسونه. دوستانی بی ریا و مهربان و قابل اعتماد.
خدایا به خاطر همهء نعمتهایی که بهم دادی شکر. به خاطر همه مهربونیات شکر.
مطلب پایین هم هدیه ای از طرف یک دوست وبلاگی که میگذارم اینجا تا شما هم استفاده کنید.
مولا علی می فرماید:بستگان وخویشاوند تو مانند جناح های تو هستند.آری ما برای پرواز برای رسیدن به هدف برای گذر از تنگنای زندگی به این بالها نیازمندیم.دوست خوب یعنی وسیله برای سعادت.چه خوب که آدمی دوستی به بلندای خدا داشته باشه.دوستی ما انسانها با یکدیگر یعنی محبت خدا.خداوند در حدیث قدسی می فرماید:محبت من در گروی محبت شما به یکدیگر است.
داستانی از قوم بنی اسرائیل
حضرت موسی(ع) به این قوم می فرماید به خاطر سرکشی و تمرد شما خداوند بر شما عذابی نازل خواهد کرد.این قوم که از عذابهای دیگر خبر داشتن تصمیم می گیرند که دیوارهای خانه هاشونو بردارند واین کارو انجام میدند به طوریکه تمام خانه ها به هم راه داشتن.اونها قرار می گذارن اگر هر اتفاقی افتاد همه به کمک هم بشتابند واگر قحطی شد هر چه دارند با هم تناول کنند.روزها به همین منوال گذشت و عذاب نیامد.موسی مورد تمسخر واقع شد.حضرت کلیم الله از خدا خواست تا بداند که چرا عذاب واقع نشد در حالی که حضرت حق نذیر آن را داده بود.می دونید پیام چه بود؟
ای موسی حق چگونه بر مردمی عذاب نازل کند در حالی که ناس بر خود رحم و رئوفت می کنند.
آری اینست حقیت دین آسمانی.دین آسمانی بر برداشت الگوهای رفتاری بر حسب انجام آن توسط دیگران نیست.درک و تاثیر آن در درون است.
