دلم برای کسی تنگ است

که آفتاب صداقت را

به میهمانی گلهای باغ می آورد

و گیسوان بلندش را

                        _به بادها می داد

و دستهای سپیدش را

                         به آب می بخشید

دلم برای کسی تنگ است

که چشمهای قشنگش را

به عمق آبی دریای واژگون می دوخت

وشعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند

دلم برای کسی تنگ است

که همچو کودک معصومی

دلش برای دلم می سوخت

و مهربانی را

                 _نثار من می کرد

دلم برای کسی تنگ است

که تا شمال ترینِ شمال

و در جنوب ترینِ جنوب

همیشه در همه جا

                        _آه با که بتوان گفت

که بود با من و

                 _پیوسته نیز بی من بود

و کار من ز فراقش فغان و شیون بود

کسی که بی من ماند

کسی که با من نیست

کسی...

          _دگر کافی ست        

                           _حمید مصدق_